บทที่ 1200

เวินเอ๋อหว่านรู้สึกซาบซึ้งอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วกลับรู้สึกหมดหนทางเสียมากกว่า

แน่นอนว่าเธอก็อยากให้ลูกทั้งสองคนอยู่ใกล้ๆ ตอนเช้าก็ไปส่งพวกเขาที่โรงเรียนอนุบาล ตกเย็นเลิกงานกลับมาบ้านก็ทานอาหารเย็นด้วยกัน

ช่างเป็นภาพที่อบอุ่นและมีความสุข

ถึงแม้เธอจะรู้ดีว่าคุณแม่ของเธอจะต้องดูแลเจ๋อจิ่งและเนี...